Nick Willems deelt met SBD met trots het verhaal van Willems Diamonds, een familiebedrijf dat discreet maar vastberaden z’n plaats in de diamantwereld heeft opgebouwd. De geschiedenis van Willems Diamonds begint bescheiden, op een boerderij in het gehucht Vispluk in Vorselaar. Het was de betovergrootvader van Nick die zijn zoon in 1925 de kans gaf om een diamantslijperij op te starten. ‘Suske’ Willems bouwde een slijperij naast de stal. De oorspronkelijke boerderij verhuisde in 1962 naar Bokrijk, waar ze opnieuw werd opgebouwd en is vandaag de dag nog steeds te bezichtigen. Wat ooit begon als een ambachtelijke familietraditie, leeft nu voort in de vierde generatie. Tijdens het interview is dochter Morgane Willems aanwezig. Zij trad recent toe tot het familiebedrijf nadat ze een cursus diamantbewerking volgde. Voor haar was het een bewuste keuze om het vak van dichtbij te leren kennen en de toekomst van de Belgische diamantnijverheid mee vorm te geven.

“We hebben altijd een slijperij gehad, maar jarenlang uitsluitend voor een zichthouder van De Beers gewerkt. Eén klant, decennialang. Toen het zicht wegviel, moest alles plots anders.” De overgang naar een bredere klantenbasis verliep niet vanzelf. “Ik ben toen echt van deur tot deur moeten gaan om klanten te zoeken. Zo leer je de diamantwijk pas echt kennen,” vertelt Nick Willems. In de huidige context is het bijna vanzelfsprekend: wie vandaag een diamantbedrijf runt, móét inzetten op meerdere klanten, verschillende markten en een bredere aanpak.

Wat Willems Diamonds onderscheidt van andere Belgische slijperijen, is hun brede expertise. “We slijpen alles: van flawless tot gekleurde diamanten tot grote witte diamanten, en soms ook kleine steentjes, maatwerk voor horloges. We slepen bijvoorbeeld gele diamanten voor een vleugel van een arend. Zo’n breed aanbod vraagt niet alleen vakmanschap, maar ook de nieuwste technologie. Je moet een organisatie hebben die dat aankan.” Willems coördineert zelf de vertaling van ontwerp naar slijpproces. “Dat denkwerk nemen wij op ons, zodat onze slijpers gewoon het plan kunnen volgen. Zo win je tijd en precisie.”

Een werknemer van Willems Diamonds illustreert hoe diep het vak verankerd is in de regio. “Iedereen had ouders in de diamantnijverheid. In elke straat stond wel een slijperij. In iedere hof een molen.” Hij spreekt met nostalgie over de tijd van de diamantschool in Vorselaar: “Ik ben begonnen op mijn veertiende en er waren drie klassen van telkens zo’n 25 man. Eerst kregen we veel theorie, daarna praktijk: we leerden een achtkant slijpen, boven en onder, en dan briljanderen.” Vandaag is Willems Diamonds nog de enige actieve slijperij in de ruime regio rond Turnhout. De rest is stilaan verdwenen, of omgevormd tot woonhuizen en herinneringen.

Nick ziet hoe ook de Antwerpse diamantwijk de voorbije jaren veel aantrekkingskracht verloor. “Er is in de diamantwijk geen diamantbelevingscentrum waar mensen ontvangen kunnen worden en er zijn weinig eetgelegenheden. Terwijl het een wereldwijk zou moeten zijn, die bezoekers aantrekt, is het nu een plek met veel leegstand. Als we topmerken als Louis Vuitton en Cartier in één straat zouden hebben, met uitstraling en beleving, dan pas wordt het weer relevant.”

Voor hem is het duidelijk: diamant moet deel uitmaken van een groter verhaal, als onderdeel van high-end fashion en kunst. “Alleen stenen slijpen is niet genoeg. Je moet samenwerken met andere sectoren en de eindklant zou een echte totaalervaring moeten krijgen.” In die geest is ook een samenwerking ontstaan met een kleinschalig Antwerps modehuis, waarmee Willems Diamonds deelneemt aan een fine jewelry collectie.

Ook het Prisma-project, dat Nick Willems samen met zakenpartner Alexander Appels ontwikkelt, past binnen dit verhaal. Dit komt uitgebreider aan bod in de volgende editie van de nieuwsbrief. “Het project mikt op een unieke positionering van Belgische kleurdiamanten, met oog voor branding, precisie en exclusiviteit.” Het slijpen van kleur vergt volgens Nick ook een andere mentaliteit: “Het vraagt meer wiskundig denkwerk. Bij witte stenen zijn de parameters gekend, maar bij gekleurde diamanten moet je ze zelf ontdekken: de azimutten veranderen namelijk constant.”

Nick is tegelijk ook bezorgd over de recente verstrenging van het Vlaams arbeidsmigratiebeleid. Deze verstrenging raakt rechtstreeks aan de sector van de diamantnijverheid. Zonder vermelding op de knelpuntberoepenlijst van VDAB is het momenteel immers niet meer mogelijk om diamantbewerkers zonder EU-nationaliteit aan te werven. “De Vlaams minister van Werk heeft gelijk dat ze wil inzetten op de beschikbare populatie in Vlaanderen,” zegt hij. “Maar beroepen als diamantbewerker, sorteerders, … die halen de VDAB-lijst niet omdat er te weinig volume is in dergelijke nichesectoren. Voor deze nichesectoren zou er een oplossing moeten komen, zodat zij het broodnodige talent kunnen aanwerven, ook wanneer deze werkkracht geen Europeaan is.”

Desondanks blijft Nick Willems optimistisch. Hij ziet toekomst in een vernieuwde, geïntegreerde benadering, met ruimte voor ondernemerschap, branding en samenwerking. “Alhoewel er momenteel geen ‘swung’ meer in de diamantsector zit, geloof ik er nog altijd in. De bedoeling is wel degelijk om in diamant te blijven,” besluit Nick Willems. “Maar dan op onze manier.”